امشب به قصه دل من گوش میکنی                    فردا مرا چو قصه فربموش میکنی       

چون سنگها صدای مرا گوش میکنی                 سنگیو ناشنیده فراموش میکنی

 رگبار نوبهاریو خواب دریجه را                     از ضربه های وسوسه مغشوش میکنی

دست مرا که ساقه سبز نوازش است                 با برگهای مرده هم آغوش میکنی

 گمراهتر از روح شرابی و دیده را                   در شعله مینشانی و مدهوش میکنی

ای ماهی طلایی مرذاب خون من                       خوش باد مستیت که مرا نوش میکنی

تو،دره بنفش غروبی و روز را                       بر سینه میفشاری و خاموش میکنی

در سایه ها،فروغ تو بنشست و رنگ باخت       او را به سایه از چه سیه پوش میکنی